GERMIYA IMAMAN-Aziz Öz
Çocukluğumunuz en güzel olaylarından biriydi Germiya İmaman günü.
Doğrusu oruç günleri bizi hiç ilgilendirmiyordu. Kaç gündür,niçin tutulur, ne zaman başlamıştır bunlar bizim alanımıza
girmezdi çocuklar olarak. Ama bir şey çok umrumuzdaydı: Gemiya imaman günü.
Çok heyecanlanırdık bir çocuk olarak germiya imaman günü yaklaştıkça. Germiya imaman yöremizin en önemli tatlılarındandı.Önce konuşulmaya başlanırdı nasıl, ne zaman yapılacak, ne konulacak diye. Konuşmalar doğrultusunda hazırlıklar başlardı. Bu hazırlıklar
doğal olarak çocukları da çok heyecanladırırdı.
Ne de olsa işin sonunda çikolata tadında bir yemek vardı. Üstelik de alabildiğince bol. Ye yiyebildiğin kadar!O gün erkenden uyanırlardı çocuklar büyük bir heyecanla. Varsa en güzel elbiselerini giyerlerdi. Her çocuk yanına bir kaşık alır, kaşıkla birlikte sıkı bir kaybetmeme tembihini de alarak, diğer komşu çocuklarla buluşurlar ve ev ev dolaşarak, girilen her evde çorbaya kaşık sallarlardı aynı kapta.
Burada hem çorbanın güzelliği vardı ama, daha da önemlisi tüm çocukların bir arada olmasının getirdigi sosyallik vardı.
Günboyu çocuklar ev ev dolaşır hem oynar hem de germiya imaman yerlerdi.
Belki de bu dolaşmadan dolayı yediklerinden daha çok harcarlardı.
Bu süreç, yoğunluğu azalarak 5-6 gün sürerdi.Öte yandan büyükler hazırlıkları tamamlar, çorbayı hazırlardı. Bu arada o gün ya kömlere gidilmez ya da öğlenden sonraya ertelenirdi gidiş.Kadınlar ya da çocuklar çorbayı hem ev ev dağıtır, hem de gelen konuklara ikram ederlerdi.
Bu hazırlıklarda en büyük emek yine ve her zaman olduðu gibi kadınlarındı.Germiya imaman barışçıldı. Çünkü herkes küslükleri kırılmaları bir kenara bırakır ve ortak bir duyguda buluşurdu.
Germiya imaman demokratikti. Çünkü sofraya herkes herkes ile otururdu.
Germiya imaman eşitlikçiydi. Çünkü kimse gözetilmeksizin, aynı kepçe ile herkese dağıtılırdı. Kadın erkek birlikte otururdu.
Germiya imaman her renkti. Çünkü sofraya herkes kendi rengiyle sofrada yerini alırdı.
Germiya imaman çocuktu. Çünkü çocukların şöleniydi, tatlı bayramıydı.
Germiya imaman dayanışmaydı. Çünkü yoksulları ve yoksulluğu hatırlatıyordu.
Germiya imaman dini bir rütüel değil, kültürel bir rütüeldi.